Alles over Ton van de Ven, Voormalig creatief directeur van de Efteling

Vijf Zintuigen

Vijf Zintuigen

Of tewel de poort naar de wereld vol wonderen. Een unieke ingang om het park te betreden. Zeer anders dan dat van andere pretparken. Met er zelfs een winkeltje ingebouwd genaamt:0028 Vijf Zintuigen Efteldingen. Ook achter deze ingang zit een sprookje. Dat gaat over prinsen met een zintuig. Horen, zien, ruiken, proeven en voelen. Dat zijn 5 zintuigen.

 

Wij stelde de volgende vraag aan Ton in ons interview:

Hoe is het idee voor ’t Huys van de Vijf Zintuigen ontstaan?

Er werd veel gepraat over een nieuwe ingang. Als je het over een nieuwe ingang hebt dan zijn er een hele hoop mensen die werken bij zo’n ingang. En die doen eerst hun woordje en zeggen wat ze noodzakelijk vinden voor zo’n ingang. Want er komen mensen met honden, mensen die moeten plassen enzovoorts. Dat vraagt dus een programma van eisen. Nou, daar lusten diezelfde honden geen brood meer van. En toen heb ik een paar keer gezegd dat het erg moeilijk werd om te voldoen aan allerlei programma’s van eisen, waar ik onderhand over ging struikelen. Maar ik heb één ding van iedereen gehoord. Stel nu dat je aankomt en je loopt in de regen, en je kunt niet binnen. Dan sta je daar toch maar nat te worden. Nou, één ding vind ik dan ook het aller belangrijkste, en dat is dat als het nou werkelijk zo geweldig regent, dan moet daar een goede paraplu boven. Een paraplu van een rieten dak. En toen dacht ik. Weet je wat, ik presenteer een dak dat op zijn minst voor vrijwel alles groot genoeg zal zijn. Dan kunnen ze daar onder dat dak doen wat ze zelf willen. Dan kan daar een toilet-unit komen, dan kan daar een gastenservice komen en kunnen daar kassa’s komen die later waarschijnlijk niet meer nodig zullen zijn. Want we gaan met onze tijd mee en je gaat bij de kruidenier bij wijze van spreken een kaartje halen. Wat dan zo grappig is, is de vorm natuurlijk. Ik vond dat hartstikke leuk om dat een beetje te laten corresponderen met wat ik voor de laven heb gedaan, voor het hele lavenlaar gebeuren. Ik heb een beetje gedacht aan de Indonesische invloeden die misschien wat mee konden doen, maar het meest heb ik zitten denken aan een vorm die in dat landschap geplaatst kon worden zonder dat die grote vorm, want het moet groot zijn, vervelend gaat botsen met zijn omgeving. Natuurlijk, ik heb ook aan een kasteel gedacht. Maar ik dacht, nee ik moet iets hebben wat organisch is. Wat bijna plantaardig is. Wat juichend overeind komt aan de horizon in het landschap. Geef het maar een mooie vorm! En dan ben je aan het tekenen, en dan ben ik aan het zwaaien met mijn potloden en dan denk ik nou, gewoon doen. Dit gewoon doen! Het is een grote paraplu, we kunnen er naderhand van alles mee. En ik zou het gewoon leuk vinden. Nou, en het heeft zo mogen zijn. Dus zo ontstond de entree. Waarvan anderen wel eens zeiden van “wat een flauwekul,  het ziet er niet uit,  is net een Madonna B.H., of, prachtig ding, maar wat heeft dat met een entree te maken? Maar op sommige momenten moet je over die dingen niet twijfelen. Je moet ze beleven. Je moet ervan houden of niet. En als je er een beetje van houdt, dan moet je dat doen!

.